De vaste lezers weten dat op mijn fiets een magische koplamp zit. De laatste tijd geeft hij alleen licht als ik snelheden realiseer boven de 35 km/uur. Gezien de algehele toestand van mijn ijzeren ros is dit een schier onmogelijke opgave.
Gisteren heb ik dan ook weer de longen uit mijn lijf getrapt voor een beetje licht. Vandaag echter deed hij het weer fantastisch, hoe hard of zacht ik ook reed. En laat er toch uitgerekend vandaag een fietser-doet-je-licht-het-wel-controle zijn. Breed glimlachend passeerde ik de drie -over een afstand van 500 meter- controlerende agenten. Wisten zij veel waarom.