Mijn zoon Jesse heeft vandaag zijn zwemdiploma A behaald! Vier rijen dik gevuld met papa’s en mama’s, opa’s en oma’s, ooms en tantes, broers en zussen en aanverwanten stonden voor de kijkbalie van Zwemschool Schermer te kijken. Mijn lief was aan de rand van het zwembad gaan staan om een aantal zwemslagen te kunnen filmen. Met mijn andere zoon en mijn dochter in de arm liep ik naar de kijkbalie en vroeg of ik ze daar wellicht op mocht plaatsen zodat ik niet een half uur lang met 30 kilo in mijn handen stond. Tijdens de zwemles zaten ze daar meestal ook zodat ze niet aan mijn blik kunnen ontsnappen.
Hallo lelijk
Nee, antwoordde een moeder, want er stonden allemaal kleine vrouwtjes voor de balie. Het klonk in mijn oren redelijk denigrerend tegenover de Hindoestaanse familie die de verrichtingen van hun talentje aanschouwden. En hoe koud moet je zijn om een vader wiens zoon afzwemt voor zwemdiploma A – een redelijk unieke gebeurtenis – zo af te snauwen. Ik was haast nog zenuwachtiger dan mijn zoon en nu kon ik er ook nog niets van zien! Om het feestgevoel niet te bederven zweeg ik en dacht alleen maar dat deze vrouw een behoorlijk rotleven moest hebben. Elke ochtend als ze in de spiegel kijkt ziet ze namelijk dat verschrikkelijk lelijke hoofd. En dat moet een enorme last zijn. Ik kon haar uitval opeens een stuk beter begrijpen.
P.S. Mijn dag kon toch al bijna niet meer stuk. Vanochtend bij het ontwaken had ik van mijn lief een cadeau gekregen. De lp A pagan place van The Waterboys. Een fenomenaal album, onder andere All the things she gave me staat daarop. Een nummer dat ik tot twee maanden geleden nog niet kende maar inmiddels één van mijn favoriete liedjes aller tijden is.