Begin vorige week had ik op mijn werk afgesproken donderdag een half uur eerder weg te gaan i.v.m. een afspraak ’s avonds. Woensdag was ik gewoon om 17:30 weggegaan en door de verbeterde dienstregeling al om 19:00 thuis. Dus eigenlijk hoefde ik vandaag niet eerder weg. Maar ik heb het toch maar braaf gedaan. Ergens ver weg gestopt herinnerde ik me namelijk een zekere Wet van Murphy. Nou dat heb ik geweten.
Ten eerste reed de metro (met vertraging) niet door tot Centraal vanwege een storing. Bij WTC werd ik er al uit gegooid. Maar ik had geluk. Want drie minuten later kwam er een metro die wel helemaal tot Centraal kon rijden. Althans dat beloofde het informatiebord. Op Nieuwmarkt, vlak voor de finish, stond het voertuig minuten en minuten stil. Waarop ik besloot om maar te gaan lopen. Met blaren op m’n voeten arriveerde ik op CS. Snel naar het perron. Helaas geen trein. Maar verzekerde de omroepster me, hij kwam er over “enkele ogenblikken” aan. Een minuut later. Een andere maar even charmante stem en ik voelde de bui al hangen: de trein vertrok van een ander perron. Snel greep ik m’n tas. De officiele vertrektijd werd al aangewezen door de stationsklok…
Nine Months
Heeft één van jullie de film Nine Months van Hugh Grant wel eens gezien? Dan weet je het dat een zwangere vrouw het niet leuk vindt als haar man te laat komt voor de afspraak bij de verloskundige. Maar gelukkig, de trein stond er nog en vertrok even later met mij erin, uiteraard met vertraging. Kort na het verlaten van het station bestierf ik het definitief toen de trein alweer stopte. Een tegenligger gleed voorbij. Om een of andere mysterieuze reden maakte mijn trein nog steeds geen aanstalten weer verder te gaan.
Nervous breakdown
Ik kreeg visioenen van Julianne Moore die Hugh Grant de deur uitzet na het missen van de afspraak. “Ik voed ons kind wel alleen op. Je krijgt het nooit te zien.” En nee, Hugh Grant hoefde er niet mee aan te komen dat het overmacht was want daar trapte ze niet in. Pijn in m’n buik, steken in m’n borst. Ik was er slecht aan toe. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Ik hijgde, zwaar hoorbaar voor alle andere passagiers. Ik had m’n eigen nervous breakdown. Langzaam kwam ik weer bij, bij het horen van de stalen wielen die het spoor weer over rolden. Als er nu niets meer gebeurde, kon ik nog op tijd zijn. Opgelucht stapte ik uit op de plaats van bestemming. De snackbar was zelfs nog open. Mijn nachtmerrie, powered by NS en GVB, was voorbij.