Ik was twaalf jaar. Triomfantelijk liep ik van het voetbalveld. Notabene het Centre Court waar normaal gesproken alleen het eerste elftal speelde. Mijn team had gewonnen dankzij de actie waarbij IK de bal over de doellijn had geschopt. Mijn moeder was zo trots dat ik tien gulden kreeg. Mijn droom was uitgekomen. Ik was een betaald voetballer geworden!
Nobody loves you when you’re down and out
Maar je kunt ook niet één keer in de acht jaar een album uitbrengen. Ik moet ook elke dag werken. Je kunt niet eens in de dertig jaar een tournee doen. Volgend jaar schijnt er een nieuw album uit te komen en er is een reunie op komst van The Jacksons. Of mogen ze zich van Motown inmiddels weer de Jackson Five noemen?
Ik heb niet veel jeugdtrauma’s. Eentje is echter dat ik van mijn ouders in 1988 niet naar De Kuip mocht waar Michael Jackson optrad. Van de tante die wel ging kreeg ik als troost een t-shirt. Ik hoop Michael nog één keer live te kunnen zien zodat ik op het podium samen met hem een balletje kan trappen.