Wat hebben Kees Prins (Jiskefet), JP den Tex (singer/songwriter) en Paul de Munnik (Acda & De Munnik) met elkaar gemeen? Op het eerste oog niet veel. Toch toeren ze nu gedrieen door Nederland met de voorstelling Op weg naar huis.
Als je nog naar de voorstelling toe wilt gaan raad ik je aan niet verder te lezen. Ik ben er namelijk helemaal vol van en wil er graag over vertellen.
Alles is al eens gedaan
Kees Prins was de leraar van Paul de Munnik op de kleinkunstacademie. Blijkbaar is er een school waar je kunt leren wat hij doet. Altijd als ik te lyrisch wordt over de zangstijl van De Munnik waarin hij zich helemaal lijkt te geven – elk nummer weer – vertelt een vriend me dat hij op de kleinkunstacademie gewoon heel goed Bram Vermeulen heeft leren imiteren. Alsof dat zo erg is. Elk jaar staat er ook wel een nieuwe Dylan of Jeff Buckley op. De Munnik’s talent voor het schrijven van puntgave liedjes lijkt me echter onbetwistbaar.
Kees Prins was de man die medestudenten Thomas Acda en Paul de Munnik zei dat hun stemmen erg goed bij elkaar pasten. “Zie maar wat je ermee doet,” was zijn achteloze opmerking. De rest is geschiedenis. “Nooit een bloemetje voor gekregen,” grapt hij tijdens de voorstelling. Al een tijdje vraag ik me af of Acda en De Munnik nog een nieuw album zullen maken. Afgaand op de manier waarop De Munnik in de voorstelling over “zijn andere bandje” praat zit het volgens mij nog helemaal goed tussen de twee.
Het ideale leven
Het is een voorstelling over weggaan en thuis komen. Zowel in letterlijke als figuurlijke zin. Kees Prins en Paul de Munnik zijn beide gelukkig getrouwd. JP den Tex is de vrijbuiter. Hij is daar meestal heel gelukkig mee ondanks het koude huis waarin hij dikwijls thuiskomt. De getrouwde mannen twijfelen vaak of dat niet het ideale leven is. Vooral De Munnik als hij weer eens de vader “speelt” van zijn eigen kind. Hij het weer niet “is”.
De songs zijn op een enkele vertaalde cover (Horse with no name) speciaal voor de voorstelling 
geschreven door deze drie mannen. Ondanks dat het ze niet lukte om wekelijks af te spreken. Maandag is namelijk de bioscoopavond van Kees Prins en zijn vrouw. Niet om samen wat te ondernemen maar omdat je anders nooit meer in de bioscoop komt. Dinsdag heeft De Munnik zwemles. Althans zijn zoontje. Woensdag is champions league en donderdag is al dicht bij het weekend en het weekend spreek je sowieso niet af.
De liedjes nestelen zich in je. De woorden schieten doel. Ik ga naar huis met genoeg ideeen om het leven nog leuker te maken. Never take anything for granted.
zielige sukkel