Tom McRae live: hoe overleef ik dit

Nog nooit was ik naar een concert geweest zonder de kaartjes al weken thuis te hebben liggen. En dan overkomt me het juist bij één van de artiesten die me het meest dierbaar is. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. “Sold Out,” in knipperend rood neonlicht stond er op mijn netvlies gebrand.

Bijna dagelijks belde ik de Melkweg of er nog kaartjes waren voor het concert van Tom McRae. Het antwoord:”Ja, maar onder voorbehoud” bezorgde me heftige buik-krampen. Of was het de al weken voortdurende buikgriep die daarvoor zorgde?
De reden ook waardoor ik vooraf geen kaartje durfde te kopen. Maar waarschijnlijk had ik er zelfs met 40 graden koorts nog gestaan.

Oorlogsleed
Wat is er zo bijzonder aan Tom McRae? Daarvoor moeten we terug naar zijn eerste album, het titelloze debuut dat in 2000 verscheen. Om precies te zijn het memorabele openingsnummer You cut her hair, dat hij schreef naar aanleiding van een bezoek
aan Auschwitz. Nooit is het oorlogsleed dat Nazi-Duitsland het Joodse volk heeft aan-gedaan, aangrijpender verwoordt.

Het leek oorspronkelijk één van de vele singer/songwriter-albums te zijn. Wel stukken beter overigens als het gros dat uitkomt. In 2002 kwam Just like blood uit en kwam zijn compositorisch vernuft naar voren. Hij hanteerde stijlmiddelen en arrangementen die een doorsnee singer/songwriter doorgaans schuwt.

Kippevel
De kippevelmomenten tijdens het beluisteren van Tom McRae zijn inmiddels tot drie albums uitgedijde repertoire, zijn ontelbaar geworden. De brok in mijn keel tijdens zijn concert was slechts één keer in mijn leven eerder zo groot geweest: op het moment dat de liefde van mijn leven vertelde de relatie te willen beëindigen. Dit is overigens allemaal weer goed gekomen.

Het voorprogramma afgelopen dinsdag 25 oktober, Joe Purdy, was wat saai door de langdradige nummers. Het optreden werd dan ook grotendeels overstemd door het geroezemoes in de zaal. Tot het moment dat Tom McRae op het podium verschijnt. Hij krijgt het publiek stil. Niet door een enorme geluidsmuur op te trekken, maar door á capella één van zijn breekbaarste nummers te zingen. En vervolgens breekt de hel los. Met een cellist die zijn stok aan stukken strijkt en een intense performanc van McRae zelf. De toegift volbrengt hij huilend vanachter zijn piano.

Luchtbellen
Tom McRae, één van de weinige artiesten ook die doorspeelt, terwijl een brommende gitaarver-sterker en een knetterende rookmachine hem parten speelt. De luchtige manier waarop hij ermee omgaat – in tegenstelling tot bijvoorbeeld een artiest als Billy Corgan – is een verademing. De grapjes tussen-door zorgen er ook voor dat het concert niet te zwaarmoedig wordt. Ze vormen een welkome afwisseling met de emotioneel beladen songs. Eventjes namelijk dacht ik de avond niet te overleven…

De lichten gaan weer aan. Iedereen loopt verdwaasd rond. Het is afgelopen. De jongetjes vooraan blazen hun laatste luchtbellen richting het podium. Ik verheug me al op de terugreis, want ik heb mijn Ipod bij me. En daarop staat het prachtige, alles overtreffende derde album All Maps Welcome van Tom. Het eerste album dat hij uitbrengt bij major Sony. Hopelijk laten hun verwachtingen de carrière van Tom McRae niet als een luchtbel uiteenspatten. Daar kan Andrew Dorff over meepraten.

“And I guess I’ve said it all” zingt Tom McRae in het laatste nummer op zijn laatste album. Hij neemt hiermee toch geen voorschot op wat hem te wachten staat?

Podcast: Play in new window | Download