Andre Kuiper, the story part two

2016, 12 jaar na de lancering

“Er gaat hier iets niet goed, hoor,” zei David Dupont, de navigator en tikte op zijn beeldscherm. “Hoe bedoel je?” Jack Russell, de gezagvoerder kwam bij de Fransman staan en keek ingespannen naar het computerscherm. “Ik krijg allemaal fout-meldingen,en dat geluid…Hoor je dat?” Een afschuwelijk krakend geluid weerklonk, alsof er iets afbrak. De space shuttle helde over naar links. “Een vleugel, een vleugel, we zijn een vleugel kwijt,” krijste Hank Jennings,”Ik zei toch dat de druk te hoog was?!” De hysterie was compleet. De enige die rustig bleef, was Dr. Speck. Hij was dan ook de hoogst opgeleide van het zevental. “Rustig, rustig, er is nog niets aan de hand. We hebben immers nog een vleugel.”

De Soyuz duikelde met een ongelooflijke vaart naar beneden. “We moeten een noodlanding maken hoor,” sprak David Dupont. “Geef mij het stuur maar,” maakte Dr. Speck het standaard-astronautengrapje en ging achter de boordcomputer zitten. Dat is weer een huldiging waard, dacht hij bij zichzelf en tikte de benodigde, aanvullende informatie in.

Jack voelde een arm verstrengeld om de zijne. Het was Jennie, de enige niet-astronaut van het gezelschap. Ze beefde helemaal. “Kom ga zitten,” zei Jack, ietwat afstandelijk. Het hele team nam plaats in de stoelen. Zelfs Bertrand van Varenberg, de Belgische kok, liet de maaltijd waar hij mee bezig was voor wat het was en deed de veiligheidsriemen om.

De Soyuz minderde vaart, toch was de klap oorverdovend. Alleen gezagvoerder Jack Russell verloor het bewustzijn niet. De gedaantes die binnen kwamen lopen, deden hem echter geloven dat hij droomde. Met het ene oog dat het wezen bezat, observeerde hij Jack. Een ander hielp hem overeind. “Jack Russell, aarde,” zei hij. “Derk, eerste kolonie van de Bzerk-alliantie.” Jack klapperde met zijn oren, hij kon ze verstaan, de wezens, maar begrijpen deed hij het niet. Langzaam kwamen de anderen weer bij. Bernie keek voorzichtig naar buiten. Hij zag zand, bomen en…wolken. In één stap was hij buiten en rolde door het groene zand. “Een dampkring,ha ha. Een dampkring.” Jack sprong uit de shuttle:”Dit is ongelooflijk!” “Heeft uw planeet dan geen dampkring?” vroeg het buitenaardse wezen, zijn toon was allervriendelijkst en nieuwsgierig. “Juist wel,” grinnikte Jack,”Juist wel.”

Bernie, bijgekomen van de eerste verbazing onderzocht de gehavende space shuttle. “Wat is de schade, Einstein?” informeerde Jack. “Valt mee onder deze omstandig-heden. We zijn de vleugel kwijt maar de motor functioneert nog naar behoren.” “Wij willen jullie wel helpen,” zei het wezen dat zich als Derk had voorgesteld. “Ik voel een maar, daar komt een maar aan,” sprak Bertrand de kok. “Inderdaad,” zei Derk en lag zijn handpalm op Jacks voorhoofd. “W-w-wat doe je?” vroeg Jack. “Ik lees je ziel,” zei Derk met een hele vreemde stem,”Ik deed het net ook al bij je van afstand voor de letterklanken, maar om dieper te gaan, moet ik met je in contact staan.” “Waarom?” fluisterde Jack zachtjes. “Om te weten wat je bedoelingen zijn. Je bent niet de eerste niet-Bzerk die hier landt, moet je weten. We hebben al heel wat ervaring met buiten-Bzerks bezoek en niet alles liep even goed af.” “Niet de eerste…,” stamelde Jack verzwakt. “Jazeker, Jack Russell uit Washington. We hebben wel eerder bezoekers gehad maar nog nooit van zover. Jullie hebben jullie doel bereikt alleen duurde het jammer genoeg voor jullie wat langer als verwacht.” “Ja, het lukt ons niet om voor het jaar 2005 terug te komen,” sprak Jack.

Op de een of andere manier begreep Jack dat Derk door die handoplegging alles van hem wist. “O.K., Jack Russell uit Washington. nu ik alles van jouw planeet weet, laat ik jou de mijne zien,” bevestigde hij Jacks vermoedens.

wordt vervolgd