Door Mary Morgan en Rob van der Velden
Haar ogen staarden hem uitdrukkingloos aan, maar toch voelde het alsof haar bittere verwijt hem verlamde. Hij had geen idee hoe lang hij daar al ongelovig op haar neer stond te kijken. Hij kon niet begrijpen dat een leven zo gemakkelijk uit het zijne kon verdwijnen. Een enkele steek met het lange broodmes uit de keukenla was voldoende geweest om haar het zwijgen op te leggen. Het mes stond rechtop midden in haar maagstreek. Het bloeden was gestopt en op een beangstigende manier vond hij dat een geruststelling.Vingerafdrukken
Hij waste grondig zijn bebloede handen en pakte een handdoek, hield de helft ervan onder de hete kraan en spoot er een sterk schoonmaakmiddel op. Hij boog zich over haar heen en kokhalsde bijna van de geur van haar parfum die zich met die van haar dood had vermengd. Haar lichaam schokte toen hij het mes aanraakte. Hij had gedacht dat het voldoende zou zijn de vingerafdrukken van het heft te vegen, maar nu zag hij zich genoodzaakt het mes helemaal uit haar te trekken. Daarna legde hij het, schoon, terug in de la.Alibi
Zijn zus Tessa zat voor haar wekelijkse bezoekje in de huiskamer bij hun moeder. Hij kon het gemurmel van hun stemmen en het gerinkel van het theeservies horen. In een moment van besluiteloosheid keek hij nog eens goed om zich heen. Zoals gewoonlijk was de keukendeur op slot. Hij opende de deur en stapte naar buiten. Wanneer hij zich normaal gedroeg zou niemand hem opmerken. Hij haastte zich door de steeg achter de huizenrij, sloeg de hoek om en ging door de voordeur weer naar binnen.
‘Peter,’ zei zijn zus verrast, toen hij de huiskamer binnenkwam en zijn jas uitdeed. ‘Je bent vroeg.’ ‘Ik moest nog iets regelen voor de verhuizing.’ Onbewogen keek hij beide vrouwen aan. ‘Is er nog een kop thee voor me?’ Ze wierpen elkaar een blik toe waarvan hij de betekenis niet kon doorgronden. ‘Natuurlijk is er nog thee,’ zei Tessa bereidwillig. ‘Ik haal even een kopje voor je.’ Hij ging tegenover zijn moeder zitten en luisterde naar de geluiden van zijn zus. Haar voetstappen in de gang, het openen van de deur naar de keuken. Haar gil…
‘Kathy? Kathy! O, jezus, mam! Kathy is…’ En toen begon ze te huilen. Zo ongelofelijk hard te huilen dat Peter er verbaasd over was. Hij wist dat Tessa gek was op Kathy, maar dit gejammer had hij niet verwacht. Veel tijd om daar verder over na te denken had hij niet. Zijn moeder holde naar de keuken, verrassend snel voor iemand die de laatste jaren zo slecht ter been was. In een flits overwoog hij om zelf keihard weg te rennen, maar nee, dat was toch niet zo’n goed idee. Dus ging hij ook naar de keuken om te kijken naar het tafereel dat hij zelf had aangericht. Spijt voelde hij niet, het was haar verdiende loon. Kathy stond op het punt om zijn leven voor altijd te verwoesten. Maar dat zou hij nooit toelaten, dat mocht niet gebeuren, dat zou niet gebeuren. BITCH!
Het was een warme dag voor de tijd van het jaar. Op de een of andere manier waren de eerste dagen van april altijd koud en regenachtig in Amsterdam. Peter kon zich zelfs nog herinneren dat er
begin april een pak sneeuw had gelegen. Maar op de dag dat hij Kathy voor het eerst zag, lag de temperatuur ver boven de 25 graden. En dus was er het fenomeen van de eerste rokjes, die mysterieuze afspraak tussen vrouwen onderling om op de eerste mooie dag van het jaar hun
benen weer te laten zien.
‘Dit is Kathy, Peter,’ zei zijn moeder, ‘ze komt me helpen in de huishouding.’ Hij keek op en schrok. Wat een oogverblindende meid. Lange benen, lekkere kont, een paar flinke tieten en prachtig blond haar dat opgestoken was. Maar het opvallendst waren haar staalblauwe ogen. Ogen die hem onderzoekend maar vooral uitnodigend aankeken. De boodschap was meteen duidelijk: NEUKEN?
Dat gebeurde al vrij snel. Bij Peter thuis, toen zijn vrouw Nancy met een vriendin een weekje naar Ibiza was. De tweeling was naar school en hij had een ADV-dag. Een telefoontje naar Kathy was voldoende geweest. Of ze misschien bij hun ook wat wilde doen in de huishouding.
Kathy kwam meteen de volgende dag langs. In een rok die zo kort was dat hij haar string kon zien toen ze zat. Even later leidde hij haar rond door het huis en in de slaapkamer gebeurde het. Zijn handen gleden onder haar rok en haar handen waren overal. Peter was wel vaker vreemd gegaan,
maar dit was anders. Dit was seks zoals hij nog nooit had meegemaakt, dierlijk bijna. Hij was al snel klaargekomen, waarna ze op bed naar elkaar lagen te kijken. Kathy glimlachte, maar op een
manier die hij niet helemaal kon thuisbrengen. En opeens was er die gedachte dat dit niet oké was. Dat er iets niet klopte.
Het eerste telefoontje kwam na drie dagen. ‘Of hij wel goed bij z’n hoofd was. Of hij wel wist wat hij haar had aangedaan. En of hij altijd met meisjes van negentien naar bed ging. Had hij niet gehoord
dat ze nee had gezegd? Dat ze hem had gesmeekt om te stoppen? Er kwamen meer telefoontjes, eerst naar zijn werk, later ook naar zijn huis. Een keer was hij te laat, toen nam Nancy op. ‘Het is Kathy, die vraagt naar jou.’ En Nancy had hem daarbij bijna beschuldigend aangekeken.
Hij nam de telefoon van haar over en zei zo neutraal mogelijk: ‘Ja, met Peter?’ ‘Luister goed, klootzak. Als jij niet wilt dat dat lieve vrouwtje van je te weten komt wat voor een gore smeerlap jij bent, moet je over de brug komen. Ik wil geld, veel geld, begrijp je dat, lul?’ En toen hing ze op.
‘Wat moest Kathy van je?’ vroeg Nancy vanuit de tuin. ‘O, niks bijzonders, of ik nog iemand wist die hulp in de huishouding nodig had.’ En toen haastte hij zich naar boven, naar zijn werkkamer. Want Nancy mocht zijn gezicht nu niet zien. Dat verraadde totale paniek en angst.
Drie maanden later leek Kathy enkel nog iets uit zijn dromen. De politie had hem verhoord, maar zijn verhaal klopte als een bus. Er was niets wat hem in verband had gebracht met de moord en ook Nancy had haar mond gehouden. De politie ging er vanuit dat Kathy het slachtoffer was geworden van een insluiper en het onderzoek zat op een dood spoor. Het was zelfs voor juli een warme dag en Peter ging eindelijk weer eens bij zijn moeder langs. Die liet hem binnen, gaf hem een zoen en zei: ‘Kijk Peter, ik heb weer hulp. Dit is Marianne…’