De beide ouders van de Amerikaanse singer/songwriter Dan Bern komen oorspronkelijk uit Europa en ik vraag hoe het voor hem is om hier te zijn. Het antwoord dat hij geeft straalt echter al van zijn tevreden gezicht. Dus ik vraag hem naar de verschillen die hem opvallen tussen beide werelddelen. Ik stuit op een cliché. “Wel, hier heb je coffeeshops.” Ik twijfel om hem te vertellen over het aanstaande rookverbod in de coffeeshops. (red.: tot op heden is onzeker of dit doorgang vindt) Ik besluit het maar niet te doen. Hij vindt toch al dat we in een raar land wonen. Een rookverbod in een gelegenheid waar mensen uitsluitend komen om te roken kun je dan beter verzwijgen.
Ik wil de nieuwe Dylan niet meer zijn
Je kunt Dan Bern een ouderwetse protestzanger noemen. Hij houdt de wereld een spiegel voor. Ook op zijn laatste album Breathe. Al verpakt hij zijn boodschap daarop wat beter door de poppy aanpak. “De wereld neemt zich vaak te serieus. Het is als in het titelnummer van mijn nieuwe album,” zegt Dan Bern,”Daarin roep ik de mensen op alles voor één minuut stil te zetten. Het is een gekkenhuis waarin we leven.”
Half Europees half Amerikaans voelt hij zich een buitenstaander in eigen land. Ze vergelijken hem graag en vaak met die andere immigrantenzoon Bob Dylan. Omdat ze dezelfde neus hebben. “Soms voelt het als een vloek als ik mijn mond open doe om te zingen. Had ik maar een andere stem. Ik zie niet hoe dit mijn carrière ooit goed heeft gedaan.” Dan Bern zucht want elk album is het weer raak. Maar hij heeft er een oplossing voor gevonden. “Liedjes schrijven voor anderen,” grijnst hij. Ze zijn onderdeel geworden van een filmsoundtrack. In opdracht schrijven heeft echter één nadeel. De liedjes komen wat minder makkelijk spontaan als de opdracht is afgelopen.
Voor de gek gehouden
Het nieuwe album Breathe lijkt op de een of andere manier minder Dylanesk. “De songs zijn over het algemeen melodieuzer,” geeft Bern als reden op. Deze avond tijdens het optreden in Hoorn worden ze goed ontvangen. Vanaf het podium wil hij nog wel iets kwijt over Europa. “Vooraf kwam ik hierheen met het idee ook wat vreemde talen te leren. Een beetje Frans, een beetje Duits, een beetje Nederlands. Ik ben echter alleen maar slechter Engels gaan praten. Een beetje zoals jullie.” Ik voel me oprecht aangesproken. Is mijn uitspraak werkelijk zo beroerd? Of is het slechts een ’tweak in the nose’ ?
Podcast: Play in new window | Download