Het eerste wat opvalt aan Michael de Jong is dat zijn voorkomen niet overeenkomt met het beeld dat ik van hem in mijn hoofd heb gemaakt. Blijkbaar kan een mens in drie jaar tijd erg veranderen. The Great Illusion is namelijk het laatste album dat ik van hem heb gekocht. Zijn dit jaar verschenen album For Madmen Only noemt hij zijn beste en waarschijnlijk zijn laatste. Over een ruime maand wordt hij 65, al is dat niet de reden: dit album valt niet meer te overtreffen.
Peter Schaper introduceert hem als Neerlands beste singer/songwriter en daar is geen woord van gelogen. Geboren in Frankrijk, verbleef hij als kind in Alkmaar. Al snel verhuisde het gezin De Jong naar de Verenigde Staten. Sinds zijn terugkeer naar Nederland, alweer een jaar of twintig geleden, kwakkelt hij met zijn gezondheid. Drank, drugs, hij heeft het allemaal afgezworen. Aan verzoekjes doet hij niet. Hij is de teksten van zijn oudere werk vergeten. Bij een poging een nummer van The Waiting Game te reproduceren, mijn eerste kennismaking met de man, levert hem de schampere reactie “You forgot some words” op. Hij adviseert de man het op een rennen te zetten.
Michael de Jong verhaalt over zijn drie hartaanvallen, te danken aan een vlak daarvoor gekochte gitaar. Het volgende lied speelt hij op de vervloekte gitaar. Het publiek houdt haar hart vast. Hij staat bekend als moeilijk maar in de prachtige locatie Huis Verloren voelt hij zich op zijn gemak en speelt een bijzonder afwijkende set. Geconcentreerd en intens. Toch zitten er wat doublures in, nummers die hij twee keer speelt. Het publiek slikt het voor zoete koek. Wetende dat dit wel eens de laatste keer kan zijn de meester live aan het werk te zien. Meer dan twee uur speelt hij adembenemend. Dan is de koek op, aan het eind van zijn latijn. Een avond vol liedjes die je leven inhoud geven, afgewisseld met verhalen die het verdienen in boekvorm te worden uitgebracht.