Weinig mensen dachten ten tijde van debuutalbum Life in Cartoon Motion dat Mika een eendagsvlieg was. Met opvolger The boy who knew too much overtuigd hij volledig. Aan de single We Are Golden die vooruitliep op het album moest ik in eerste instantie nog wat wennen. Na enkele draaibeurten kan ik echter al concluderen dat het tweede album van Mika The boy who knew too much klinkt als een klok.
Aan diepgang gewonnen
De liedjes hebben aan diepgang gewonnen en zijn muzikaal nog interessanter dan de hits op debuut Life In Cartoon Motion al waren. Het album The boy who knew too much wordt geopend door de reeds bekende single We are Golden. Het hitsucces kan makkelijk opgevolgd worden door het tweede nummer op de cd Blame it on the girls. Het heeft een melodie die je makkelijk bijblijft als de laatste klanken al lang zijn afgestorven. Rain is wat meer dance georiënteerd. Remixen hiervan zullen op de dansvloer ongetwijfeld aanslaan. Dr. John is meer ingetogen. Het heeft wel wat weg van een Elton John nummer, al ontbreekt de Mika gekte ook hier niet.
I See You raakt een gevoelige snaar. Iets 
wat op het debuutalbum van Mika ontbrak. Blue Eyes is een heerlijke Calypso. Good Gone Girl is als ik me niet vergis weer een hit in aantocht. Op Touches You gaat Mika in hoog tempo door terwijl By the time een heerlijk rustpunt op de cd is. One foot boy start veelbelovend maar valt vervolgens toch wat tegen, echt een albumvuller. Toy Boy is daarentegen weer ijzersterk. Het doet me terug denken aan het Swing when you’re winning album van Robbie Williams, terwijl een ritmesectie hier compleet ontbreekt. En hoor ik daar een klarinet? Een instrument dat we veel te weinig horen in de hedendaagse muziek. Tussen neus en lippen vertelt Mika ook nog eens het verhaal over zijn jeugd wat bekend moge zijn en anders weten jullie mij te vinden. ;)
Opvolger van Queen?
De klassieke strijkers van Pick Up Off The Floor sluiten naadloos aan. Gecombineerd met het heerlijke losse New Orleans ritme een afsluiter die je onmiddellijk de play knop weer in doet drukken. Maar niet voordat bonustrack Lover Boy voorbij is gekomen dat heel familiair klinkt. Waar is het toch door geïnspireerd? Het moet in ieder geval een nummer van Queen zijn.
The Boy Who Knew Too Much komt in verschillende versies uit: 1 CD, 2 CD (inclusief live album en nummers van het akoestische tussendoortje Songs For Sorrow EP) en via Itunes (met bonustrack Lady Jane). Welke versie je ook aanschaft, je zult er lang zoet mee zijn. Er is veel aandacht besteedt aan details. Elke draaibeurt worden er weer andere geheimen prijs gegeven. Nee, ik ben nog lang niet uitgeluisterd.