Ray Lamontagne lijkt zich maar niet te willen aanpassen aan de tijdsgeest waarin je om een succesvolle artiest te zijn er lekker uit moet zien en vooral vrolijke uptempo liedjes moet zingen. Even leek het er op toen de opener van zijn derde album Gossip In The Grain, het nummer You’re the best thing opeens op de radio te horen was. Een lekker in het gehoor liggend soulnummer. Bij het tweede nummer van de cd sluipt het ongemak er echter alweer in bij de luisteraar. Zo verstild, zo smekend. Hartverscheurend.
Met die prachtige hese stem van hem heeft Ray Lamontagne zo al drie albums volgezongen. Maar nog nooit zo intens als op Gossip In The Grain. Net als je denkt, nu wordt het te veel, is daar het nummer Meg White. Het tempo gaat omhoog en de tekst is wat lichtvoetiger. Maar nog steeds raast dat heerlijk verliefde gevoel door je lichaam. Hey Me, Hey Mama verraadt iets over de wortels van Ray Lamontagne. Door het ritme en het instrumentarium waan je je onmiddelijk in de broeierige zuidelijke staten van de V.S.
Henry nearly killed me is een heerlijke blues voortgestuwd door een fantastische mondharmonicapartij, in het Engels niet voor niets een bluesharp genoemd. De laatste twee nummers van het album Gossip In The Grain kun je weer beter in je eentje luisteren. Of je moet er geen moeite mee hebben je emoties de vrije loop te laten ten overstaan van een ander.
Nederland, laat Ray Lamontagne maar weer lekker links liggen en vergrijp je aan die lekkere, baardloze en bewonderingswaardig altijd gelukkige artiesten. Laat Ray Lamontagne het best bewaarde geheim blijven, ontdek hem maar niet. Zodat hij in zijn eigen tempo door kan leven en nog veel meer van dit soort klassealbums uitbrengen.