“Eat The Elephant” heet het langverwachte vijfde album van A Perfect Circle. Maakt het de cirkel rond voor de supergroep of is er sprake van een nieuw begin? Het is in ieder geval een indrukwekkend teken van leven na veertien jaar. Tijdlozer dan hun eerste vier albums ook. Net zoals de band niet langer in een hokje valt te plaatsen. De composities zijn net zozeer pop als rock als metal. Zelfs invloeden uit R&B komen bovendrijven.
Kosten noch moeite gespaard op Eat The Elephant
Pianogedreven op het titelnummer waarmee de plaat opent. Sferisch ook. Ook qua strijkers lijken kosten noch moeite gespaard. Met alleen Spotify lijken de kosten daarvan niet te kunnen worden betaald. Melodieuzer hoorden we A Perfect Circle niet eerder te werk gaan. ‘Disillusioned’ is er een mooi voorbeeld van.
Steviger wordt het op ‘The Contrarian’, maar nog steeds is het de melodie die de boventoon voert. Natuurlijk komt het geloof om de hoek kijken op ‘The Doomed’. Het eerste nummer waarop de metalinvloeden die A Perfect Circle zo kenmerken komen bovendrijven. Om vervolgens op ‘So long, And Thanks For All The Fish’ poppier dan ooit te klinken.
Eerbetoon voor Chester Bennington?
Want wie had ooit gedacht “Hip hip hooray” als refrein uit Maynard James Keenan’s mond te horen? En wat horen we nu op ‘By And Down The River’. Is dat autotune? ‘TalkTalk’ en ‘Hourglass’ zouden met hun nu metal invloeden zo maar eens een eerbetoon voor Chester Bennington kunnen zijn.
De klasse druipt er van af
Melancholischer als ‘Delicious’ komen ze tegenwoordig niet meer voorbij. Het doet sterk terug denken aan de onuitwisbare indruk die het album “Mellon Collie and the Infinite Sadness” van Smashing Pumpkins achterliet. De klasse druipt van “Eat The Elephant” af. Eigenlijk zou elke artiest er goed aan doen om veertien jaar over een album te doen als dit het resultaat is.
Beluister het album “Eat The Elephant” op Spotify.