Lucinda Williams Sings The Beatles is het zevende deel uit de In Studio Concert Series. Ooit begonnen in 2020 als een benefiet waarvan de opbrengsten naar onafhankelijke muziekpodia gingen om ze er weer bovenop te helpen na de lockdownperiode.
Dit zevende deel is qua vormgeving een stijlbreuk met de eerdere delen. Wel wordt er muzikaal uit hetzelfde vaatje getapt. Waarbij Lucinda Williams de gekozen nummers over het algemeen naar haar eigen hand zet ondanks dat ze dicht bij het origineel blijft. Zo lijkt ‘Don’t Let Me Down’ haast wel voor haar geschreven. Op ‘Let It Be’ wordt wat meer afgeweken van het origineel. Het levert een mooi bluesy resultaat op.
Tekst gaat verder na de video
De uitvoering van ‘Money Can’t Buy Me Love’ is helaas te statisch, al maakt het gloedvolle orgelspel van Richard Causon veel goed. ‘Rain’ is heerlijk zeurderig gezongen en het arrangement zit bovendien vol verrassingen. Dat geldt ook voor ‘While My Guitar Gently Wheeps’, het hoogtepunt op het album. Niet in de minste plaats doordat getracht wordt Eric Clapton zijn gitaarsolo op het origineel te laten doen vergeten. Bijna lukt dat ook nog.
De gekozen Beatles nummers zetten ook haar geoliede band in de spotlights. Op Yer Blues wordt het heerlijk scheurende gitaargeluid gecombineerd met een excellerende Ricard Causon op zijn Hammond B3. Het wordt gevolgd door het niet zo bekende I’ve Got A Feeling. Op I’m So Tired komt de band wat minder makkelijk uit de startblokken. Ook With A Little Help With My Friends is een wat rommelige uitvoering. Het solonummer Something van George Harrison is in de uitvoering van Lucinda Williams gelukkig wel om door een ringetje te halen.
Wie het album koopt wacht nog een mooi verhaal over de weg naar Abbey Road waar dit album is opgenomen.