Lana Del Rey heeft haar nieuwe album voor haar fans gemaakt zegt ze. Daar geloof ik helemaal niets van. “Lust For Life” heeft ze helemaal voor zichzelf gemaakt. Want net als “Ultraviolence” uit 2014 klinkt ze weer helemaal spot on.
Op dat album wist ze voor het eerst volledig compromisloos als zichzelf te klinken. Al haar andere albums bevatten voor mijn gevoel te vaak compromissen. Of het nu werd afgedwongen door haar platenmaatschappij of haar eigen gevoel. Dit keer lijkt ze dit allemaal weer de rug te hebben gekeerd en te vertrouwen op haar gevoel voor gouden melodieën.
Vocaal geen partij
Op “Lust For Life” staan wat aparte keuzes (de features met A$AP Rocky, Stevie Nicks en Sean Lennon). Allemaal voegen ze niet echt iets toe, maar waarschijnlijk wilde ze zelf graag met deze artiesten samenwerken.
‘Summer Bummer’ is te zeer hiphop en botst derhalve te veel met de toonzetting van het album. En zowel Stevie Nicks als Sean Lennon zijn beide vocaal geen partij voor Lana del Rey. The Weeknd is dat daarentegen wel. Hij bouwt er weer iets van de goodwill mee op die hij met zijn eigen major releases teniet heeft gedaan.
Buitenklasse
Eigenlijk is elke track verder ijzersterk waardoor Lana del Rey zich presenteert als een artiest van de buitenklasse. Van het melodieuze ‘Groupie Love’ waarop A$AP Rocky zich iets meer als een gast opstelt in plaats van de hoofdrol op te eisen tot aan het nostalgische ‘Love’ waarin we terug zweven naar onze puberliefdes. Op ‘In My Feelings’ gaat Lana del Rey iets meer uptempo te werk waardoor ook deze track uitgroeit tot een hoogtepunt.
Een nieuw begin voor Amerika
Vanaf dat moment lijkt Lana Del Rey een meer maatschappelijke weg in te slaan. Op ‘Coachella – Woodstock In My Mind’ deelt ze haar gevoelens over de Amerikaanse politiek, terwijl ‘God Bless America’ een ode aan de vrouw is. De repeterende schoten doen als vanzelf denken aan een andere sterke vrouw: M.I.A.
“Is it the end of America” zingt Lana del Rey op ‘When The World Was At War We Kept Dancing’. Nee hoor, wat Lana del Rey betreft wordt het een nieuw begin.
Eerste wereldproblemen
Eerste wereld problemen zijn het, zo relativeert ze op ‘Beautiful People Beautiful Problems’. ‘Tomorrow Never Came’ het nummer dat Lana Del Rey samen met Sean Lennon schreef is een eerbetoon aan haar voorgangers.
Met John Lennon als muzikaal ijkpunt (‘Love’ ?) refereert ze vervolgens aan Bob Dylan (‘Lay, Lady, Lay’), Elton John (‘Tiny Dancer’) en Morrissey (‘Everyday Felt Like Sunday’).
Hopelijk geeft dit album Lana del Rey het vertrouwen om volledig haar eigen gevoel te volgen en zo een fantastisch repertoire op te bouwen. Het tweeluik over verandering (‘Heroin’ en ‘Change’) zou wel eens de sleutel hiertoe kunnen zijn. Of zoals ze op het afsluitende ‘Get Free’ zingt:
I never really noticed that I had to decide
To play someone’s game or to live my own life
And now I do
I want to move
Out of the black
Into the blue