Lana Del Rey werd onmiddellijk na het uitkomen van debuutsingle ‘Video Games’ bestempeld tot de nieuwe Queen of Pop. Na het uitkomen van haar debuutalbum “Born To Die” en de eerste live optredens werd ze ongenadig neergesabeld. Een beetje zoals ‘onze’ Anouk overkwam. Op basis van haar verleden werd zelfs haar integriteit ter discussie gesteld. Ja, soms deinzen popjournalisten nergens voor terug. Ze brachten Lana del Rey zelfs aan het twijfelen over het artiest zijn.
Herinneringen aan Janis Joplin
Op album nummer twee “Ultraviolence” laat Lana del Rey horen de juiste keuze te hebben genomen. Sterker nog, Lana del Rey blaast alle kritiek weg die ooit is geuit. Ik durf te beweren dat in de afgelopen twintig jaar geen artiest dichter bij Nirvana in de buurt is gekomen als stem van een generatie. Op albumopener ‘Cruel World’ klinkt Lana del Rey even destructief als de illustere band. Met het rauwe randje op haar stem roept Lana del Rey Janis Joplin in herinnering. Een zin als “Get a little bit of bourbon in you” draagt hier natuurlijk ook aan bij.
Met ‘Shades of Cool’ zal Lana del Rey heel wat relaties redden. “I can’t fix him, can’t make him better,” zingt Lana del Rey over haar vriendje. Lana del Rey relativeert het sterrendom (‘Money Power Glory’, ‘Fucked My Way Up To The Top’) en de vergankelijkheid van uiterlijke schoonheid (‘Old Money’). Het levert Lana del Rey de ‘Parental Advisory Explicit Content’ sticker op.
Talking About My Generation
Titeltrack ‘Ultraviolence’ is een prachtig onderkoeld nummer vol dreiging. Als Lana del Rey “They say I’m too young to love you” zingt op ‘Brooklyn Baby’ lijken beide nummers over dezelfde relatie te gaan. Als Lana del Rey even later “Talking about my generation” zingt, lijken we met ‘Brooklyn Baby’ het sleutelnummer van het album “Ultraviolence” te pakken te hebben. Op ‘Westcoast’ wordt in het refrein op prachtige wijze van tempo gewisseld waardoor het nummer nog lang rondtolt in je hoofd. Op ‘Sad Girl’ wordt de toon gezet met een bluesy gitaarriff, net zoals de Spaanse gitaar dat halverwege het nummer doet.
‘Pretty When You Cry’ is een volgend hoogtepunt van Lana del Rey op het album “Ultraviolence”, niet in de laatste plaats door de fantastische, afsluitende gitaarsolo. ‘The Other Woman’ klinkt als een eerbetoon aan Sarah Vaughan, zoals bonustrack ‘Guns And Roses’ dat inderdaad is voor de fameuze rockband. Samen met ‘Florida Kilos’ (toevallig ook een band?) en ‘Flipside’ toont Lana del Rey op de deluxe edition van “Ultraviolence” nog eens haar veelzijdigheid.
//
//