Ik heb het vermoeden dat we het voor het grootste deel aan nieuwe liefde Patrick Carney (The Black Keys) te danken hebben dat Michelle Branch na jaren van strijd met platenmaatschappijen én haar ex-man toch nog een nieuw album heeft uitgebracht. Ze laat hierop horen inderdaad een “Hopeless Romantic” te zijn en vast te hebben gehouden aan de sound waarvan we haar kennen, een soort tweede Sheryl Crow. Er is dus geen The Black Keys stempel opgedrukt door Carney bij het produceren van het album.
Fantastisch eerste single
Titelnummer ‘Hopeless Romantic’ was een fantastische eerste single die de verwachtingen flink opschroefde. ‘Fault Line’, ook als single uitgebracht, roept eenzelfde gevoel op. Albumopener ‘Best You Ever’, dat we ook al kennen, slaagt daar iets minder goed in en ik kan me ook een meer geslaagd begin voorstellen.
Melancholisch
De andere tracks weten vervolgens een prima melancholisch sfeertje neer te zetten met hun poprock aanpak, maar springen er stuk voor stuk toch wat minder bovenuit. Het gevoel bekruipt je het allemaal al een keer te hebben gehoord, een kleine vijftien jaar geleden, en de wereld heeft ondertussen niet stilgestaan, ook muzikaal niet.
Meeslepend wordt het nergens meer en dat is toch wat het titelnummer zo sterk maakt. Een degelijk met liefde gemaakt album waarop de echte uitschieters ontbreken. Meer kunnen we er niet van maken.