Zoals alle rockbands is ook The Grand East schatplichtig aan het verleden. Ik verbaas me er al jaren over hoe weinig de nalatenschap van The Doors is teruggekomen in de decennia na het overlijden van Jim Morrison. Beatles, Stones, Led Zeppelin, daarmee kun je zeker 80% van de rockbandjes wel vergelijken.
Net zo mannelijk als Jim Morrison
The Grand East geeft vooral de psychedelische kant van het rockverleden een impuls. Als er dan ook nog een orgel te horen en zanger Arthur Akkermans net zo mannelijk klinkt als Jim Morrison is de vergelijking snel gemaakt. “What a Man” luidt de albumtitel dan ook.
Laat dat live album van The Grand East maar komen
Aan zelfvertrouwen geen gebruik zo maak ik op uit het titelnummer. The Grand East laat er zich van zijn meest moderne kant op horen. ‘Apocalypse Now’ klokt nog geen drie minuten op de plaat. Maar voelt aan alsof de band het net als The Grateful Dead met gemak tot een half uur kan uitrekken. Laat dat live album dus maar komen.
Surf ’n Soul
Op ‘Who Is Joe’ wordt in eerste instantie vooral in de voetsporen van de illustere voorgangers van The Grand East gelopen. Tot het nummer bijkans bezwijkt onder de enorme dosis soul die het krijgt. Op ‘Magic Surf’ wordt ritmisch uit een ander vaatje getapt. Precies zoals de titel doet vermoeden.
Op het toch Engelstalige ‘Straaljager’ duiken heel verrassend country invloeden op. Als de psychedelische invloeden het overnemen heeft het toch wel heel veel weg van een antwoordnummer op ‘No More Heroes’ van The Stranglers.
Schroef die productie maar op
“We’ll entertain till we’re falling apart” belooft The Grand East. Op basis van deze tien ijzersterke composities hoop ik dat dit nog lang niet het geval is. Voor de zekerheid raad ik echter aan om net als The Doors gewoon lekker elk jaar twee albums uit te brengen. The Grand East kan dat.
Het album “What A Man” is vanaf 16 november op Spotify te beluisteren.