Bedachtzaam was ik toen The Weeknd anderhalf jaar na “Starboy” een nieuw album aankondigde. “Starboy” heeft zogezegd meer kapot gemaakt dan me lief is. Eerlijk gezegd is dat bij alle albums het geval geweest die uitkwamen nadat hij bij een label tekende. Alleen bij “Kissland” misschien niet.
De aankondiging kwam slechts enkele uren voor middernacht. Ik weet niet hoe het bij jullie was maar ik zag “My Dear Melancholy,” na een lange schijnbare eindeloze nacht pas vanmorgen staan.
Is dit een album?
Mijn blik viel op de speelduur van 21 minuten. Is dit een album? Maar “My Dear Melancholy,” is alles wat “Starboy” niet was. De kilheid en afstandelijkheid waarmee The Weeknd altijd over de liefde zong. Waarmee hij zich in eerste instantie onderscheidde. Ze is terug. De detaillering in de muziek. Die tweede stem die zo op die van Michael Jackson lijkt.
The Weeknd zwelgt weer in medelijden
“These girls only want you when you’re winning” zingt The Weeknd op “Wasted Times”. Heerlijk zwelgend in zelfmedelijden. ‘Hurt You’ bevat ook zo’n mooie zin. “Now I know relationship is my enemy”. Je vergeeft hem zelfs de irritante neusfluitmelodie op ‘I Was Never’. Dat pas echt interessant wordt na de tempowisseling.
Tempo waar eigenlijk helemaal geen sprake van is. Precies zoals je hoopt bij een titel als “My Dear Melancholy,”. Het is typerend dat ik de breakbeat verafschuw in R&B. Behalve die van The Weeknd. En dat is niet omdat het vandaag Goede Vrijdag is. Abel Makkonen Tesfaye heeft een bijzondere dag uitgekozen voor zijn herrijzenis.
Beluister “My Dear Melancholy” op Spotify.